Rozdział 16

    Gdy tylko Cassie ruszyła do sklepu wstałem z ławki i podszedłem do chłopaka. Nienawidziłem go. A bardziej od niego, nienawidziłem jego siostry. Myślałem ze pozbyłem się ich z mojego życia. Ale oni wrócili i jest teraz gorzej, niż wcześniej.
 - Kopę lat, Seville, mój przyjacielu. - wysyczał.
 - Nie nazywaj mnie tak. Dobrze wiesz ze nasza przyjaźń zakończyła się dawno temu.
 - Doprawdy? - wykrzywił usta w grymasie, który prawdopodobnie miał być uśmiechem.
 - Odczep się od nas, Elliot. Ty i cala twoja rodzinka. To już na prawdę nie ma sensu.
 - Ależ ma, Alex. Chce zniszczyć twoje życie tak, jak ty zniszczyłeś je mojej siostrze. - przybliżył się do mnie o krok.
 - Nie zbliżaj się do mnie ani do moich bliskich. Dobrze wiesz, że w walce ze mną nie wygrasz.
 - Ciekawe... Ja tez już wykorzystałeś, czy jeszcze nie? Czekasz, aż zakocha się w Tobie na zabój?
 - Zamknij się. - odparłem spokojnie.
 - A może już jej to zrobiłeś, a ona boi się o tym komuś powiedzieć?
    Złapałem chłopaka za bluzę i przyciągnąłem bliżej. Na jego twarzy widać było rozbawienie.
 - Jesteś taki porywczy, Alexie. No dalej uderz mnie. Przecież to Ci wychodzi najlepiej. - puściłem go i odsunąłem się od niego.
 - Nie będę zniżał się do twojego poziomu, dopóki nie będę do tego zmuszony. Odpuścicie sobie tą gierkę, to na prawdę nie ma sensu.
 - Juz Ci przecież mówiłem, ze ma! - wrzasnął. - Popamiętasz nas. Wkrótce zobaczysz, co to cierpienie. - odwrócił się na piecie i odszedł.
    Opadłem na pobliska ławkę. Miałem dość. Kiedy w życiu zaczęło mi się wreszcie układać, kiedy myślałam, że to już koniec tego koszmaru, on wrócił. Wiem, że nie skończy się to dobrze.
 - Czego chciał? - Cassie usiadła kolo mnie. Nawet nie zauważyłem, kiedy wróciła.
 - Zniszczyć mi życie. - uśmiechnąłem się do niej cierpko. W jej oczach zawitał smutek. Podniosłym rękę i pogładziłem ja po policzku - Nie martw się. Wszystko się jakoś ułoży. Nie pozwolę mu, by  ponownie Cię skrzywdził.
 - Proszę. - podała mi napój. - Kupiłam picie, tak jak chciałeś. - wybuchnąłem śmiechem, a ona zrobiła ni to zdziwioną, ni to obrażona minę. - Mam coś na twarzy?
 - Nie. - odparłem, gdy się uspokoiłem. - Po prostu nie pomyślałam, że naprawdę coś kupisz.
 - A czemu miałam nie kupować?
 - Chciałem, żebyś poszła do tego sklepu, żeby nic Ci nie groziło ze strony tego dupka. Ale cóż, jeśli kupiłaś, to się napije. - uśmiechnąłem się i upiłem kilka łyków napoju.
 - Właściwie, to skąd go znasz?
 - Ze starej szkoły. Za wszelka cenę chce mi zniszczyć życie. Właściwie to nie do końca wiem dlaczego. - oh, oczywiście ze wiem. Ale to nie pora ani miejsce, żeby to wszystko tłumaczyć. Nie chce, żeby moja przeszłość mieszała w przyszłości. - Kiedyś się przyjaźniliśmy. To trochę dziwne, ze teraz tak na siebie nawzajem naskakujemy, ale tak to już bywa.
 - Chyba uciekł nam autobus...
 - Chyba tak. Mam zadzwonić po mamę, żeby po nas przyjechała?
 - Nie. Poczekajmy na następny - uśmiechnęła się lekko.
 - Na czym to skończyliśmy nasza rozmowę? - jej policzki zrobiły się czerwone. - Ślicznie wyglądasz jak się rumienisz.
 - Alex! - uderzyła mnie w ramie.
 - No co? Przecież mowie prawdę!
 - Zamknij się. - burknęła cicho i opuściła na dół głowę tak, że włosy zasłaniały jej twarz. Założyłem kosmyk jej włosów za ucho i podniosłem jej głowę tak, by na mnie spojrzała.
 - Nie chowaj się.
 - Dzwon po mamę. Nie wytrzymam tu z Tobą.
 - Mam sobie iść?
 - Nie! - przytulia się do mojej reki.
 - Cassie... Na prawdę Cie nie rozumiem.
 - I bardzo dobrze. - pocałowałem ja w czubek głowy.
 - Tu. - pokazała palcem na usta. Schyliłem się i delikatnie ją pocałowałem. Po chwili wstała i usiadła na moje kolana.
 - Przed chwila miałaś mnie dość.
 - Ale to było przed chwila... - przytuliła się do mnie.
 - Dzwonić po mamę, czy nie?
 - Tak. Jestem zmęczona.
 - Jesteś pewna, że mam dzwonić?
 - No mowie Ci, ze tak. Dzwon. - wyciągnąłem telefon z kieszeni i zadzwoniłem. Po chwili schowałem telefon z powrotem.
 - Zaraz przyjedzie.
 - Mhm.
 - Tylko mi tu nie zasypiaj, dobrze?
 - Mhm.
 - Cassie!
 - Jeju ale z Ciebie maruda. Przecież nie śpię.
 - Własnie widze... Ostatnio cały czas chodzisz zmęczona. Co ty robisz w nocy?
 - Śpię.
 - No jakoś nie widze. Jest Ci zimno?
 - Nie. Jest dobrze. Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałeś, ze znasz Elliota?
 - Myślałem, ze tak będzie dla Ciebie lepiej. Cassie nie chce o nim mówić.
 - Nie rozumiem go... Mówiłeś, ze się przyjaźniliście. Ale przyjaciele się tak przecież nie zachowują.
 - Oh, przestań już o tym rozmawiać. - zacząłem ją łaskotać, a ona momentalnie zaczęła się śmiać. Chyba udało mi się odwrócić jej uwagę od tematu Elliota. - Ślicznie się śmiejesz, wiesz? - powiedziałem nie przestając jej łaskotać.
 - Zo... staw... - wymamrotała, nie mogąc przestać się śmiać. W końcu przestałem, a ona zaczęła ciężko oddychać. - Chciałeś mnie zabić? - wyrzuciła po chwili.
 - Chciałem usłyszeć twój śliczny śmiech.
 - Mam Cie dość.
 - Nikt Ci nie karze ze mną być.- odwróciła się twarzą do mnie.
 - Przepraszam. - z powrotem się do mnie przytuliła. - Nie to miałam na myśli.
 - Wiem. - pogłaskałem ja po głowie. Niedługo potem przyjechała po nas moja mama. Podwieźliśmy Cassie pod dom i ruszyliśmy do nas.
 - Elliot się znowu pojawił. - powiedziałem, gdy weszliśmy do domu.
 - Jessica tez?
 - Nie. Tylko on. Jakiś tydzień temu dobierał się do Cassie. Mamo, ja już nie wiem co robić...
 - Nie przejmuj się kochanie. Cos wymyślimy. Przeprowadzka chyba nam za wiele nie pomogła, bo w końcu i tak nas znaleźli.
 - Ale wiesz, że ja na prawdę nic jej nie zrobiłem, prawda?
 - Oczywiście. Przecież ją znałam. Przyjaźniliście się szmat czasu.
 - Idę do pokoju, mam dość. Dobranoc.
 - Dobranoc synku.
    Wdrapałem się po schodach na gore i wszedłem do swojego pokoju.
    Ta cala zabawa przestała być śmieszna już jakiś czas temu. Dałem jej kosza. Traktowałem ją jak siostrę i po prostu nie potrafiłbym z nią być. Elliot dobrze o tym wiedział. Ale mimo to uwierzył swojej młodszej siostrze we wszystko, co mu powiedziała. Ze ja zgwałciłem, ze jest ze mną w ciąży. I wszystko dlatego, że nie chciałem z nią być. Na szczęście ich rodzice nie uwierzyli w jej bajki i nie wnieśli sprawy na policje.
    Dźwięk SMSa. Wyjąłem z kieszeni telefon i odczytałem go.
"Spisz? :)"
    Wystukałem szybko odpowiedz.
"Kładę się spać."
    Po chwili telefon zadzwonił. Odebrałem, a w słuchawce usłyszałem głos Cassie.
 - Co tam?
 - Nic, rozmyślam. Podobno byłaś zmęczona.
 - Już nie jestem.
 - I tak bardzo Ci się nudzi, że postanowiłaś do mnie zadzwonić?
 - Nie. Po prostu chciałam usłyszeć twój głos. To takie dziwne?
 - Owszem. W twoim przypadku bardzo dziwne.
 - Zamknij się. Próbuje być miła... - zaśmiałem się. - No co? Co w tym takiego dziwnego?
 - Nic, nic. Idz już spać.
 - Nie mogę! Albo nie chce, nie wiem. Chciałabym się teraz do Ciebie przytulic...
 - Masz świadomość tego, ze nie przyjdę teraz do Ciebie i Cie nie przytulę?
 - Nie.
 - No to już masz. Dobranoc, Cassie.
 - Alex!
 - Spij dobrze. - rozłączyłem się.

__________________________________________________________

Hej!

Przybyłam z nowym rozdziałem ^^

Jak się podoba? Ja jestem z niego w miarę zadowolona i wyszedł mniej więcej tak, jak go sobie wyobrażałam. 

Komentujcie, obserwujcie. To wszystko motywuje, serio.

Do następnego!

Buziaki ;3