Rozdział 13

Stałam przez chwile przyglądając się ze zdziwieniem rodzicom. W końcu dotarło do mnie co własnie powiedział mój tata. Przestałam już  czuć zmęczenie. Wyszłam z domu i rzuciłam się w stronę auta zaparkowanego na podjeździe. Za mną z domu wyszli moi rodzice. Usiadłam z tylu, tata za kierownica, a mama obok niego na miejscu pasażera. Do szpitala było jakieś dwadzieścia minut drogi, które spędziliśmy w całkowitej ciszy. Nikt nic nie mówił, nie grało nawet radio. Wróciłam pamięcią do wydarzeń z tego feralnego, czerwcowego dnia...

- Hej, Cassie. Chodźmy do tej drugiej galerii. Proszeeee - Sophie mówiła błagalnym głosem, ale nie przestawała się śmiać.

- A nie możemy zostać tu?

- Nie. Tam jest więcej fajnych sklepów. No chodźmy tam, przecież nic nam się nie stanie!

- No dobra... - uległam. Wyszłyśmy z budynku i już miałyśmy przechodzić przez ulice, kiedy jakiś wariat uderzył we mnie i w Soph.

    Oczywiście głupi ma szczęście. Mi nic się nie stało, no może oprócz kilku stłuczeń i zadrapań. Soph zaś zapadła w śpiączkę i obudziła się własnie dziś. Tak bardzo tęskniłam za rozmowami z moją młodszą kuzynką. Od zawsze traktowałam ja jak siostrę. To okropne z mojej strony. W ogóle jej nie odwiedzałam. Nie mogłam patrzeć na nią w takim stanie. Mam nadzieje, ze mi wybaczy...

    Zaparkowaliśmy pod szpitalem. Wyszłam z samochodu i wbiegłam do budynku. Nacisnęłam guzik przywołujący windę. Gdy winda przyjechała na parter dołączyli do mnie rodzice i razem weszliśmy do środka. Wysiedliśmy, a ja puściłam się biegiem do sali, w której leżała Soph.

- Cześć. - przywitała mnie z uśmiechem kuzynka. Siedziała oparta o poduszki. Podbiegłam do niej i przytuliłam ja.

- Tęskniłam. - łzy zaczęły mi cieknąc po policzkach. Sophie pogłaskała mnie po głowie.

- Nie płacz, przecież nic mi nie jest. - podniosła moja głowę tak, bym na nią spojrzała. - Dobrze, ze przyszłaś. Mama własnie pojechała.

- Przepraszam.

- Za co?

- Nie odwiedzałam Cie... Nie potrafiłam patrzeć na ciebie w takim stanie.

- Nie przejmuj się. Ważne, ze teraz tu jesteś.

- Myślałam, ze już Cie nigdy nie zobaczę...

- Głupiutka jesteś. Przecież nie zostawiłabym Cię na zawsze. - w tej chwili do sali weszli moi rodzice. - Cześć ciociu, wujku.

- Dobrze się czujesz maleńka? - mama usiadła na krześle kolo łóżka i złapała swoja siostrzenice za rękę.

- Tak. Tylko czuje się trochę zmęczona.

- Strasznie schudłaś. - dorzucił mój tata.

- Steven, ona spala przez piec miesięcy...

- Fakt. Cassie choć. Dajmy jej odpocząć. - ojciec położył mi rękę na ramieniu.

- Ja tu zostaje. Możecie jechać beze mnie.

- Cassie... - zaczęła mama.

- Powiedziałam, że tu zostaje. - przerwałam jej.

- Idź odpocząć, siostrzyczko. - dorzuciła Soph.

- Powiedziałam, ze tu zostaje. - powtórzyłam - Nie będę nic mówić wiec możesz spać.

- Wujku, ciociu, Cassie nie będzie mi przeszkadzać, może zostać.

- Proszę Sophie. - mama podała jej torebkę. - Twój prezent urodzinowy. Wszystkiego najlepszego. - mama pocałowała ja w policzek i wstała. - Chodź Steven, pozwólmy się im sobą nacieszyć.

- Jak chcesz, Zoe. - wyszli z sali. Zostałyśmy same.

- Cassie, wyglądasz okropnie. - zaśmiała się młoda.

- Odczep się. Dopiero co się obudziłaś, a już mi dogadujesz?

- Mhm. Mów, co się działo kiedy spalam.

- Mam chłopaka. A tak to wszystko po staremu.

- Masz... co? Panno Flemming. Czy ja się nie przesłyszałam? Zawarłaś z kimś znajomość? Do tego ta osoba jest twoim chłopakiem? Co się stało z moją kuzynką? - zrobiła smutna minę.

- Nie wiem. To przez Jen i Rona. Oni go przygarnęli wiec musiałam go zaakceptować, aż w końcu go polubiłam. No i tak jakoś wyszło że jesteśmy razem... - zaśmiała się. - Nie śmiej się ze mnie.

- Oh, Cassie... Mówiłam Ci już, ze jesteś głupiutka?

- Tak.

- To dobrze. Na prawdę aż tak schudłam?

- No trochę... Bardzo.

- Kup mi coś jutro. Nie wierze w gust mojej mamy. Wole żebyś ty mi coś kupiła. Bo w starych rzeczach się chyba utopię...

- Chyba tak. Kiedy wychodzisz?

- Nie wiem.

- Idź spać. Zostanę tu.

- Nie chcesz już ze mną rozmawiać?

- Chcę. Ale mówiłaś, ze jesteś zmęczona.

- Niech Ci będzie. Dobranoc. - poprawiła sobie poduszkę i odwróciła się ode mnie.

- Dobranoc.

    Gdy zasnęła, udałam się do toalety. Rzeczywiście wyglądałam okropnie. Tusz całkowicie spłynął mi na policzki. Wzięłam ręcznik papierowy, delikatnie go zmoczyłam i wytarłam twarz. Po drodze kupiłam sobie gorąca czekoladę. Wróciłam do sali, usiadłam w fotelu w rogu i zaczęłam sączyć napój.

    Poczuła, jak ktoś mną potrząsał.

- Cassie. Nie idziesz do szkoły? - Soph stała kolo mnie opierając się o fotel i potrząsała mną.

- Nie. Zostaje. A ty wracaj do łóżka.

- Czuje się dobrze. A ty powinnaś iść do szkoły.

- Iść to ja mogę ewentualnie do sklepu. Chcesz coś może?

- Tak. Chce pidżamę, która nie będzie mi zlatywać z tyłka. I coś słodkiego. Dasz rade?

- Dam. Zaraz wrócę. A ty się z powrotem połóż.

- Tak jest, kapitanie. - wróciła do łóżka. Uśmiechnęłam się i wyszłam.

    Sklep był kilka ulic od szpitala. Weszłam do środka. Kupiłam Sophie jej ulubione żelki i owoce. Nie za bardzo wiedziałam, co i czy w ogóle może już jeść. Następnie udałam się do sklepu z ubraniami. Wzięłam pierwsze spodnie i bluzkę, które wpadły mi w oko i do tego pidżamę. Sophie wie, że nie lubię chodzić po sklepach, więc powinno ucieszyć ją nawet to. Zapłaciłam za ubrania i ruszyłam w drogę powrotna. Gdy weszłam do sali, Soph nie była sama. Przyjechała do niej mama.

- Dzień dobry ciociu. - przywitałam się z nią - Mam wyjść?

- Zostań. Nie miałam okazji Cie przeprosić. Nie przychodziłaś do nas ani nie bywałaś tutaj. Niepotrzebnie wtedy na ciebie nakrzyczałam. Przepraszam Cassie, to nie była twoja wina. - podeszła i przytuliła mnie.

- Mhm. - wyślizgnęłam się z jej uścisku i podeszłam do łóżka. Podałam młodej reklamówkę z ubraniami, a druga położyłam na szafce obok jej łóżka.

- Wow! To jest świetne! - przyglądała się z zachwytem bluzce - Cassie, dziękuję. - uśmiechnęła się do mnie przymilnie.

- Tu masz żelki i owoce. Nie wiem czy możesz to jeść... Ale nie za bardzo wiedziałam co Ci kupić... - usiadłam na skraju jej łóżka.

- Może ja zostawię was same... - powiedziała ciotka i skierowała się w stronę drzwi.

- Nie trzeb...

- Dzięki mamo. - przerwała mi kuzynka. Kobieta wyszła i ponownie zostałyśmy same. - Podobno w sobotę mnie wypuszczą. Przedstawisz mi... Właściwie jak nazywa się twój chłopak? - zaśmiała się.

- Alex. Ma na imię Alex.

- Ładnie. Jest przystojny?

- Tak... Chyba tak.

- Cassie! - burknęła.

- Sama ocenisz. Chciałabyś się może spotkać z Jen i Ronem? Oni tez za tobą tęsknili...

- W sumie, to nie jest zły pomysł. Ale to jak już stąd wyjdę. Nie mogą mnie przecież zobaczyć w takim stanie - wyszczerzyła się.

- Zawsze jesteś śliczna. - uśmiechnęłam się do niej ciepło - Chcesz się przebrać w ta pidżamę?

- Tak. Mam już dość tej.

- Pomoc Ci?

- Nie. Dam rade sama. Nie rób ze mnie takiej niedołęgi...

- Byłaś w śpiączce pięć miesięcy. Mam do tego prawo.

- Nie masz.

- Mam.

- Nie.

- Tak.

   Obie wybuchnęłyśmy śmiechem. Cholernie tęskniłam za tymi naszymi bezsensownymi kłótniami o nic. Sophie przebrała się w pidżamę i wróciła do łóżka. Pielęgniarka pozwoliła jej zjeść tylko i wyłącznie banana. Ja zaś wzięłam sobie jabłko. Po południu wpadłam na chwile do domu, żeby wziąć prysznic i zabrać jakieś książki dla Soph. Jeszcze przed szóstą byłam z powrotem w szpitalu. Dziś Soph czuła się lepiej niż wczoraj. Mogłyśmy dłużej pogadać. Wieczorem ze szpitala odebrała mnie mama. Tym razem młoda nalegała żebym wróciła do domu i odpoczęła. Tak też zrobiłam.

    Az do soboty cale dnie przesiadywałam w szpitalu. Nasi rodzice postanowili, ze Soph na razie pomieszka u nas - moja mama miała akurat wolne, a cioci nie łatwo byłoby takowe załatwić.

    Cale te trzy dni mój telefon przeleżał w torbie. Wyciągnęłam aparat i podłączyłam do ładowarki. Gdy go włączyłam na ekranie wyświetliło się 137 nieodebranych połączeń i 58 wiadomości, z czego większość od Alexa.

____________________________________________

No hej ^^

Jak wam się podoba 13 i mam nadzieje, nie pechowy rozdział? ;3

Zapraszam do wyrażania swojej opinii na ten temat w komentarzach. 

Do obserwowania bloga też zapraszam. Fajnie wiedzieć, że ktoś to czyta.

Wszystkich, którzy to czytają, proszę o pozostawienie komentarza, chociażby zwykłej buźki oraz do głosowania w ankietach, które są tam gdzie po prawej pod buttonami.

No i mam do was takie pytanie. Co powiecie na to, by jeden rozdział był z perspektywy Alexa? Piszcie w komentarzach.

No to żegnam się z wami i do następnego rozdziału ^^

PS. Zostawiajcie linki do swoich blogów zakładce SPAM ^^